Nog snel ging Felix met een kam door zijn haar om de knopen er uit te krijgen. Een deel van zijn haar hing voor zijn ogen en voor de rest lag het er waarig bij. Alsof het een eigen wil had op zichzelf. Enkele keren had de jongen geprobeerd om er iets van model in te krijgen maar het was hem nooit gelukt. Hij had toen besloten het maar te laten zoals het was. Met plukken die alle kanten uit staken en haar dat voor zijn ogen hing. Voor de rest had Felix zich al volledig omgekleed. Hij had zijn volledige uniform aan die hij aan moest hebben. In tegenstelling tit veel andere leerlingen had hij geen moeiten om s’morgens vroeg op te staan. Gewoon op staan en je klaarmaken, dat was wat hij deed. Voor een laatste keer wierp Felix nog een blik naar de spiegel voor dat hij zijn kamer, die hij deelden met andere, verliet. Al de spullen die hij dacht nodig te hebben nam hij met zich mee.
Hij zat hier ondertussen al enkele jaren, dus zonder problemen wist hij snel bij het lokaal voor bezweringen te geraken. Hij wist de kortste en snelste weg, en dat was precies degene die dat hij nam. Terwijl Felix zich door de gangen bewoog keek hij straks voor zich uit. Hij keek niet één keer opzij om te zien wie dat hij net voorbij liep. Al snel kwam hij op het juiste verdiep en in de juiste klas aan. Daar zette hij zich neer aan de eerste de beste bank en legde hij zijn spullen neer. Het eerste wat hem opviel waren de muziek instrumenten die dat in de klas stonden. Wat die daar deden was hem niet geheel duidelijk. Toen dat de les begon richten Felix zijn aandacht op de Professor. Hij was jonger dan veel andere Professors wat ervoor zorgde dat hij er eerder uit zag als een andere student. Hij ging er wel direct tegen aan. Alles ging vrij snel. Het voorstellen werd overgeslagen en meteen ging de Professor al over op een spreuk. Hij zei dat de vakantieverhalen waren voor tijdens de pauzen. De spreuk die ze gingen leren was ‘repulso’. Om de spreuk te laten zien gebruikte de professor een kussen. Toen de spreuk op het kussen werd gebruikt vloog het object weg, recht in het gezicht van een laatkomer. Terwijl een zacht gegrinnik de klas vulde, stond de jongen die te laat was er wat verbaast bij. Het enige wat Felix deed was even zzijn wenkbrauwen optrekken om vervolgens zijn aandacht weer op de professor te richten die verder ging met zijn uitleg. Ondertussen zweefden er kussens uit de kast naar de leerlingen toe. Toen de Professor de toestemming gaf om het het kussengevecht te beginnen, begon iedereen ook.
Felix daarin tegen had zijn kussen nog steeds vast in zijn handen terwijl dat de andere kussen in het rond vlogen. Zelfs zijn wand had de jongen niet boven gehaald, het enige wat hij kon doen was kijken naar het spektakel. Kinderen die elkaar aanvielen met kussen  en een glimlach op hun gezicht hadden. Niet begrijpend keek de jongen in het rond. Als hij zich niet had vergist was hij hier om te leren, om nieuwe zaken te leren. Niet om met kussens andere leerlingen te bekogelen. De hand van Felix ging uiteindelijk in de lucht om de aandacht van de Professor te trekken. ‘Professor?’ De jongen was niet van plan om te gaan wachten tot hij toestemming kreeg om te spreken. ‘Waarom doen we…dit?' Vroeg de blonde jongen terwijl hij het kussen wat in de lucht hield. 'Hoort u ons geen spreuken aan te leren in plaats ons te leren hoe we elkaar moeten aanvallen?’ De blonde jongen hield zijn hoofd schuin terwijl hij de professor aan keek. Om een aankomend kussen te ontwijken moest Felix naar links leunen, maar zelfs dan nog raakte het kussen zijn arm. Een normaal persoon had de commentaar voor zichzelf gehouden. Het kon kwetstent overkomen als je ergens commentaar op had.  Zijn blik gleed weer even naar het kussen dat hij in zijn handen had. Het was in ieder geval dikker dan het kussen dat hij nu gebruikte om op te slapen. Misschien moest hij het gewoon meenemen. Dit kussen zou een hele verbetering zijn. Voor even was Felix zelfs vergeten dat hij een vraag had gesteld. Snel keek hij weer op naar de Professor.