Op trage wijze en met een gezicht wat op donder staat rolt Liam zijn bed uit. De volle maan zou volgende week weer aan de met sterren bezaaide hemel staan. En hoewel dat moment voor nu nog ver weg lijkt kan Liam zijn aderen nu al voelen palpiteren. Vermoeid negeert hij de rest van de nu ontwakende of al ontwaakte studenten. Zelfs wanneer er een het 'lef' heeft om hem op de schouder te tikken loopt hij star door richting de wasruimtes. Waarom kunnen ze na al deze jaren nog niet begrijpen dat hij geen interesse in ze heeft? Dat hij geen interesse heeft om te communiceren met hun? Hij wast zijn vragen weg met het ijskoude water wat hij in zijn gezicht gooit, zichzelf na afloop bestuderend in de spiegel. Zijn zwarte haar is net een labyrint een waar Liam zelf ook geen plattegrond van bezit. Stug trekt hij enkele plukken haar uit elkaar en fixeert het vervolgens samen tot een geheel. Tevreden noch ontevreden staart hij naar het resultaat. Was er maar een spreuk die je haren in de exacte pose brachten als dat je zelf wilde. Gefrustreerd duwt hij een zwart plukje terug wat zojuist weer de massa verlaten heeft. Dat zal vandaag een iteratieve handeling worden maar Liam is te vermoeid om er verder nog wat aan te doen en verlaat de wasruimtes.

De slaapvertrekken treft hij bij terugkomst op een enkele eerste jaars leeg aan. Een golf van opluchting wast het gevoel van irritatie weg waardoor hij enigszins goed gestemd zijn kloffie aantrekt en de slaapvertrekken verlaat. In de common room brand is het enige geluid het flikkeren van het haardvuur. In de hoek zit een meisje te studeren aan een tafel maar de ruimte is op een muis na compleet uitgestorven. Hij gunt het meisje, duidelijk verdrietig ergens om, geen blik of woord en loopt in een rechte lijn de common room uit. Het lawaai van tetterende studenten drumt zijn oren binnen zodra hij een voet buiten het schilderij heeft gezet. Weer een nieuwe dag van hetzelfde. Is deze dag überhaupt wel een nieuwe dag? Of slechts een slecht vervolg op de vorige?

Hij had zijn rooster vanmorgen niet gecheckt maar wist precies bij wat voor lessen hij vandaag verwacht en waar hij niet verwacht werd. Als een slang weet hij tussen de groepjes studenten heen te glibberen die tussen Liam en Verweer tegen de zwarte kunsten stonden. Vlak voor de houten deur blijft hij stijf staan, het regelloze plukje haar voor zijn ogen wegstrijkend. Vanachter de deur kon hij al opgewekte stemmen horen en zelfs enkele spreukennamen vielen in de anders stille ruimte. Liam schraapt zijn keel voor hij zijn hand om de knop verwikkelt en de deur naar het lokaal open trekt. Afgezien van een handje vol mensen was het lokaal leeg. Vast en zeker een aantal eerste jaars of nieuwelingen die het lokaal niet kunnen vinden. Liam slikt de bal met smoezen in waarom hij mogelijk te laat zou kunnen zijn en loopt in stilte naar een van de vrije bankjes achterin. Rechts naast hem zag hij in het hoekje nog een jongen zitten, een of meerdere jaren jonger als hemzelf. Liam staart de krullenbol een splitseconde aan voor hij zijn aandacht al weer elders of richt. Het intro van de les heeft hij gemist maar dat kan hem weinig schelen. Een van de andere jongens in het lokaal mompelt een spreuk en blauwe lijnen sieren uit het puntje van zijn toverstok. Ergens anders in het lokaal spreken andere leerlingen andere spreuken uit en dus komt het tot Liam's verstand dat het waarschijnlijk de bedoeling is om gewoon maar wát te laten zien. Professor Salvatore schuift met een zwaai van zijn hand de bankjes weg waardoor Liam laks en met tegenzin weer op staat. Liam steekt zijn handen nonchalant in zijn zakken, hoe, wat en zal hij überhaupt wel participeren in deze les? Hij overweegt het voor een moment maar grist dan toch zijn toverstok uit zijn zak. Enkele malen laat hij het stuk hout rondom zijn vingers glijden, piekerend over wat zijn eerste spreuk van het jaar zou zijn..

De krullenbol naast hem is aan de beurt met een van de obstakels die Salvatore verzonnen heeft. Met een zijdelingse blik houdt hij de in zijn ogen 'vreemde' jongen in de gaten. In plaats van dat de jongen iets ondernam stond hij onhandig met zijn toverstok in zijn handen te staren naar het obstakel voor zijn neus. De jongen zal geen eerste jaars zijn aan zijn uiterlijk te zien en toch hield hij zich ongemakkelijk staande. Een flauwe glimlach siert Liam's lippen voor hij zijn gezicht weer naar voren draaide. Zichzelf er niet mee bemoeien dat was het meest verstandige om te doen en tevens het meest eenzame. Veel tijd om na te denken kreeg Liam niet aangezien er plots een handje vol pixies voor zijn neus verschijnen. Neutraal volgt hij de blauwe verschijnselen met zijn bruine ogen tot hij het de zachte piepjes zat is en ze letterlijk de mond snoert met de simpele spreuk: ''Silencio.'' Hij grimast lichtjes bij het zien van de verraste wezens en laat ze even in hun verbazing voor hij simpel ''Stupefy'' De pixies vallen levenloos naar de grond maar zijn al verdwenen voordat hun lichaampjes de grond raken. Laks staart hij naar de rest van de ruimte zijn ogen kort op de krullenbol naast hem richtend inmiddels lastig gevallen door een Zwadderaar. Good luck kid. Bedenkt Liam zich onverschillig, het losgekomen plukje kalm achterover strelend.

---

words; 919 | ik had ook even geen idee, hoop dat dit ongeveer het idee was. x]; <3