Terwijl het groepje leerlingen met Professor Flynn meeliepen, keek Ophelia verwonderd om zich heen. Het Verboden Bos had haar altijd al verbaasd. De mysterieuze, stille sfeer van het bos liet een rilling over haar ruggengraat heen gaan. Het maakte niet uit wáár in het bos je was, die sfeer was altijd aanwezig. Het bos zelf was dan ook een groot mysterie. Er leefden de zeldzaamste, meest fantasie-rijke wezens die je je maar kon bedenken. Het was dan ook vrij gevaarlijk om hier te komen, maar de Fabeldierlessen waren hier vrijwel altijd.
Diep in haar gedachten verzonken botste Ophelia op haar voorganger. De plotselinge schudding maakte haar wakker uit haar dagdromen. Automatisch ging ze op haar tenen staan en probeerde ze over het groepje studenten heen te kijken. Iedereen leek als verstijft te staan en keken allen naar één punt. Opeens zag ze het. Het was het wonderlijkste wat ze ooit had gezien. Een elegant, gouden eenhoorn veulen stond recht naast Professor Flynn. "Dit, is nou het veulen van een Eenhoorn." Iedereen had natuurlijk allang door dat het het was, maar de bevestiging van de Professor maakt haar alleen maar nog meer opgewonden. "Nou zien jullie dat deze knul hier nog geen hoorn heeft, dat komt omdat hij nog erg jong is. De hoorn komt pas door als ze ongeveer twee jaar zijn." Voorzichtig streek hij de voorpluk van het veulen opzij. Het voorhoofd was inderdaad nog helemaal kaal. Snel pakte Ophelia haar aantekeningenboekje en begon driftig alles op te schrijven wat de Professor vertelde. "Meestal zijn ze niet zo snel bevriend met mensen, zeker jongens. Maar gelukkig zijn veulens daar wat losser in." Het meisje keek opnieuw naar het stel. Dat ze elkaar überhaupt ontmoet hadden vond ze al wonderlijk, maar dat ze ook een vriendschap hadden gesloten was wel erg speciaal. Ophelia maakte zich klein en probeerde langzaam wat naar voren te komen. Haar ogen werden nog groter naarmate ze dichterbij kwam. Het was haast moeilijk om haar ogen niet op het dier te houden. "Ik heb hier een vragenlijst, die gaan jullie allemaal invullen. Het maakt niet uit als je iets niet weet, dit is alleen om te zien of je al eerder iets hebt gehoord of gelezen." Deze woorden schudde Ophelia opnieuw wakker uit haar gedachten. Vluchtig keek ze op en knipperde een paar keer met haar ogen. Een vragenlijst werd uitgedeeld. Toen ze er zelf een in handen had gekregen fronste ze wat terwijl ze de vragen las. Altijd al was ze vreselijk geïnteresseerd geweest in dit vak, dus de meerderheid wist ze eigenlijk wel. Geconcentreerd begon ze de vragen in te vullen, met het wonderschone veulen nog in haar achterhoofd geplakt.