∆ Crashing and Burning

Onderwerp: ∆ Crashing and Burning wo jan 01, 2014 10:54 pm

professor salvatore

A FIRE RUNNING WILD

SO UNREAL, BUT I LIKE IT ANYHOW, 'CAUSE IT'S RIGHT

Stefan liep het kasteel uit, eventjes weg van alles. Dat met zijn broer zat hem nog altijd enorm dwars. Het was hem nog nooit duidelijk geweest wat er precies gebeurd was. Sinds zijn vader, door zijn schuld, overleden was, had hij niks meer van Damon vernomen. Geen brief per uil, geen teken van leven, gewoon helemaal niets. Met een zucht droop de jongste Salvatore af. Via een onverhard weggetje liep hij de heuvel naar beneden. Het beige pad met aan beide kanten groen, maar toch met een bevroren laagje ijs, gaf goed weer hoe het weer rondom Hogwarts was. Met rustige en niet al te grote passen liep de man van 25 het pad af en het gras op. Als hij hier ergens tussen door ging, dan was hij bij de Whomping Willow, die een geheime doorgang naar het Shriecking Shrack moest geven. Stefan nam zijn toverstok en sprak een spreuk uit waardoor de boom in trans was en hij gemakkelijk zijn weg in de tunnel kon volgen. Het was er donker, vochtig en de wortels van allerlei bomen, gras, struiken en andere planten zorgden voor een slechte verbinding naar het krot. Na enkele scharmmen te hebben opgelopen kwam hij eindelijk ergens. Rustig veegde en klopte hij al het vuil van zijn gewaad en leraren uniform af. Overal kraakte het verlaten pand en bewoog zo nu en dan eens heen en weer. Zijn voeten brachten hem de rampzalige trap op en het leek er even op te lijken dat het hele stuk van de trap zou in storten. Met een aantal snelle passen liep de man verder naar de eerste etage van het huis. Een slaapkamer zo verlaten als wat. Overal een dikke laag stof en overal hing alles scheef en afgebroken bij. Stefan had gehoopt dat hij Damon ooit nog eens weer zou zien, maar dat zat er waarschijnlijk niet in. Damon zou zich wel eens, door zijn enorm Duitsere zijde, bij de Death Eathers wel hebben aangesloten. Maar aan de andere kant, leek hem dat zo onwaarschijnlijk. Damon was niet zo’n meeloper. Hij deed ook graag zaken helemaal alleen. Daardoor ontstond er alleen nog maar een grotere verwarring. Stefan hoorde ineens voetstappen op de trap en draaide zich om, terwijl hij zijn toverstok in zijn hand hield, om meteen de ‘Expelliarmus’ uit te spreken bij een aanval en een val.

// Note: Open voor iedereen die maar reageren wil //

Tag: extra cautious | Words: 392

thanks

Onderwerp: Re: ∆ Crashing and Burning do jan 02, 2014 3:26 am

Thijmen was een people-person, daar was geen twijfel over mogelijk, maar soms vond hij het fijn om zich een tijdje terug te trekken met een willekeurig muziekinstrument uit zijn lokaal. Hij ging dan bij voorkeur naar buiten, het terrein op, omdat hij al sinds zijn kinderjaren het liefst buiten in de natuur was. Hij genoot van de frisse lucht en de vrijheid om niet in een afgesloten ruimte te zijn. Dat laatste was ook bij het maken van muziek erg prettig: er was nu eenmaal geen betere akoestiek dan die van de buitenlucht. Door het slechte weer van het moment was Thijmen echter gedwongen om binnen te blijven. Het was immers niet heel verstandig om in een sneeuwbui viool te gaan spelen. Omdat hij toch graag naar buiten wilde, had Thijmen besloten om de twee te combineren. Hij was naar het Krijsende Kot gelopen om daar vervolgens binnen wat muziek te gaan maken met zijn viool. Hij was al begonnen met een paar spookachtige deuntjes - die leken hem wel geschikt voor de locatie - toen hij plotseling een geluid hoorde. Blijkbaar was er nog iemand binnen. Hij hoorde voetstappen de trap op gaan. Met zijn viool nog in zijn hand besloot om maar eens te gaan kijken wie hem naar deze plaats gevolgd was. De blonde docent was niet bang, maar dat was omdat het idee dat er hier ook kwaadaardige mensen zouden kunnen zijn niet eens in hem op kwam.
Toen hij de slaapkamer binnenkwam, vuurde iemand onmiddellijk een ontwapeningsspreuk op hem af. Thijmen had echter helemaal geen toverstaf in zijn hand - die had hij ook niet nodig voor simpele spreuken - dus in plaats daarvan werd de strijkstok van zijn viool uit zijn handen geslagen. Hij knipperde verbaasd met zijn ogen en zag dat professor Salvatore, de docent verweer tegen de zwarte kunsten, tegenover hem stond. De man leek een beetje geagiteerd, maar misschien was dat enkel zijn professionele reflex om een onbekende tovenaar meteen te ontwapenen. Met een nonchalant gebaar sommeerde Thijmen zijn strijkstok terug zodat deze weer in zijn had vloog. "Sorry, ik hoop niet dat ik je heb laten schikken. Of wilde je soms met me duelleren?" Hij kon het niet helpen dat er een uitdagende grijns op zijn gezicht doorbrak terwijl hij zijn eigen woorden overwoog.

Onderwerp: Re: ∆ Crashing and Burning do jan 02, 2014 10:48 am

professor salvatore

A FIRE RUNNING WILD

SO UNREAL, BUT I LIKE IT ANYHOW, 'CAUSE IT'S RIGHT

Meteen stopte Salvatore zijn stok terug in zijn gewaad. “Mijn excuses Professor Phillips.” Die had hij niet zien aankomen. Eerder had hij aan een death eather gedacht of aan Damon. “Ik had die niet zien aankomen.” Stefan schaamde zich dood. Hij had nu een van zijn eigen leraren ontwapend. Het was de leraar van Bezweringen, die blijkbaar veel muziek speelde. Even dacht de man na en grinnikte. Bleek hij dat dus met het viool geluid te zijn als hij wel eens ergens liep. Nu viel alles voor Stefan op zijn plaats. “Wacht eens, u kunt toch ook nog meer dan een viool bespelen?” Hij keek naar de leraar voor zich en glimlachte eens. In een vage glimp had hij wel eens iets uit het lokaal opgevangen, omdat het er beter uit zag dan zijn lokaal. Het was nogal Duister in gericht en saai. Dat kwam met name vanwege het vak zelf. Rustig liep Salvatore naar Thijmen toe. “Nogmaals, mijn excuus.” Stefan stak zijn hand uit. Na even nam hij zijn hand weer terug en keek rond. Waarom was hij hier ook alweer naar toe gekomen? Hoopte hij soms dat hij Damon hier weer zou ontmoeten na al die jaren. Had hij daar op gehoopt? De man zuchte eens en liep naar de trap die een verdieping hoger ging. Heel even keek hij omhoog, om te zien of daar enig teken van leven was. Maar het was dus echt alleen Professor Phillips die hier rond zwierf in het Shriecking Shrack. Stefan draaide zich weer om en ging op de trap zitten keek de jongeman weer aan. “Wat kun je zoal spelen?” Hij hield zijn hoofd schuin en hield zijn blik gevestigd op de viool. Zelf had hij geen geduld om ook maar enigszins een instrument te bespelen. Het geluid was voor hem alleen al te hard, als hij het zelf zou bespelen. Opnieuw hoorde Salvatore het krot enorm hard kraken, alsof het bijna in elkaar leek te vallen. Maar dat zou het toch niet, het stond hier al eeuwen en het was betoverd, dus in elkaar vallen kon het niet. Of het viel in elkaar en bouwde zich daarna weer op zoals het was. Je kon het maar niet weten met de spreuken die hierover uit gesproken waren. Veranderen kon hij ze niet, dat had de tovenaar die het uitgesproken had moeten doen en die, die zou nu al wel een lange tijd niet meer leven. Stefan schudde zijn hoofd, hij had genoeg van al dat negatieve, hij had het positieve weer eens nodig. De man hief zijn hoofd weer op en keek naar de Bezweringen leraar.

// Note: Sorry voor de saaiheid ;O Het is vanochtend vroeg al geschreven //

Tag: misery | Words: 437

thanks

**Gesponsorde inhoud**