Het Forbidden Forest. Het was een plaats waar hij al sinds zijn eerste jaar op Hogwarst soms een bezoekje bracht. Misschien kwam het door de sfeer die er hing, of om het feit dat het gewoon verboden was. Wat het ook was dat hem aantrok tot het bos wist hij niet, maar het was niet belangrijk. De reden dat er niet veel andere studenten kwamen was misschien waarom hij er vaker heen ging. Vele durfden er niet te komen omdat ze schrik hadden voor al de geheimen die het bos bezat. Ze hadden dan schrik van de wezens die er zouden leven, of ze hadden schrik om betrapt te worden en straf te krijgen. Beide waren zaken waar de jongen zich niet druk om ging maken. Hij had geen schrik van de wezens die er leefden, maar hij had dan ook nergens schrik voor. Soms speelde dat in zijn nadeel, kon het hem in situaties brengen waar hij eigenlijk in in zou willen zitten. Dan had je ook nog het feit dat hij het niet erg zou vinden om betrapt te worden. Felix ging niet ontkennen dat het nog nooit was gebeurt. Hij had al vaker moeten nablijven, straf moeten schrijven of  wat dan ook, maar de jongen leerde zijn lesje niet. Hij bleef keer op keer naar het bos gaan. Niet dat het een wekelijks uitstapje was voor hem, maar jaarlijks ging hij er wel enkele keren heen.
De kleine takjes en blaadjes onder zijn voeten kraakte iedere keer wanneer zijn voeten de grond raakten. Op dat geluid na was er enkel nog het geluid van de wind door de bladeren. Voor de rest was het stil in het bos, zoals altijd. Het was buiten koud buiten, maar Felix was te koppig geweest om een dikke jas aan te doen. In plaats daarvan had hij enkel een dikke wollen trui aan. Het was een oud ding, of zo zag het er toch uit. Het was een trui die zijn moeder zelf voor hem gemaakt had en ook al was het niet het mooiste ding, het was wel warm en Felix droeg het omdat hij dacht dat zijn moeder er wel blij mee zou zijn. Toch droeg hij het vooral omdat het warm was. Zijn handen kon hij daarbij ook nog eens helemaal in zijn mouwen steken zodat hij die ook wam kon houden. Zonder echt een doel voor ogen te hebben liep Felix gewoon door het bos. Hij ging wel zien waar dat hij uit ging komen en zolang dat het nog dag was en de zon nog hoog aan de hemel stond was er niets aan de hand.

[ L I A M ]

Het was voornamelijk de ochtendbries die het die dag koud maakte. Een ijzige koude die niet ging verbeteren naarmate de dag zou vorderen. Dat was nu eenmaal het nadeel aan de winter. Het was koud en zelfs al scheen de zon, de wind zorgde ervoor dat het toch koud aan voelde. Toch, hoe koud het ook was, het ging Felix niet tegen houden om naar het bos te gaan. De lessen ging vast elk moment beginnen maar één les missen was het einde van de wereld niet. Naar zijn weten was er nog niemand dood gegaan door dat hij een les miste. Een zacht gekraak deed de blonde jongen opkijken. Zijn wenkbrauwen waren opgetrokken en zijn blik was strak gericht op het punt waar hij was gehoord had. Verschillende gedachten kwamen in zijn hoofd voorbij. Er zouden vele monsters in dit bos wonen, sommige al gevaarlijker dan de ander. Misschien was het wel zo een monster. Een reuzenspin, of een centaur. Ze zeiden dat je geen problemen wou met één van die twee, maar Felix zag het probleem niet in. Hoe groot een spin ook was, het was niet eng, en een mens dat half paard was, dat was gewoon…vreemd. Rustige wandelde de jongen naar het geluid toe. Wat hij daar zag was echter niet geweest wat hij had gehoopt. Het was geen reuzenspin, laat staan een Centaur. Nee, het was een simpele student die ook in het bos aan het ronddwalen was. Felix moest wel toegeven dat de jongen er niet al te best uit zag. Hij stond er half naakt bij met enkele wonden. Het was niet het dagelijkse beeld dat je zag. De jongen was dan niet waar dat Felix op had zitten wachten, maar het was beter dan niets. Daarbij mocht je de wonden niet vergeten, wie weet hoe hij daaraan was gekomen.
De blonde jongen sloeg dan ook zijn armen over elkaar terwijl de andere begon te praten. ‘Dat weet ik.’ waar dat Hogwarst was wist hij perfect, het was gewoon de andere kant op. Zelfs vanuit het bos kon je het kasteel zien staan. Niet overal, daar waar het bladerdek te dik was, was er niets te zien. ‘Gewoon aan het wandelen, maar het ziet er naar uit dat jij wel een meer ‘levendige’ reden hebt om hier te zijn.’ natuurlijk doelde hij op hoe de onbekende eruit zag. Zijn ogen had hij nog geen moment van de persoon voor hem afgehouden. Niet omdat hij het een mooi uit zicht vond, eerder een geheimzinnig uitzicht. Wie weet wat er met de jongen was gebeurd. Daarbij kon Felix nooit goed aanvoelen wanneer hij te lang keek. Vaak bleef hij gewoon kijken terwijl de andere persoon zich er duidelijk aan begon te irriteren, of zich ongemakkelijk begon te voelen. ‘Wilde nacht gehad?’ de blonde jongen hield zijn hoofd een klein beetje schuin, in afwachting van een antwoord. Met enkele stappen zorgde Felix dat hij dichter bij de jongen stond. Zijn hersenen waren ondertussen overuren aan het doen. Hij dacht na over een gepaste reactie. Wat zouden de meeste mensen doen wanneer ze iemand tegen kwamen zoals de jongen. Hoe zouden ze reageren? Het enige waar dat Felix op kon komen was om iets van kleding aan te bieden. Dat leek hem gepast. De jongen moest het namelijk wel koud hebben.
Zonder dat Felix eerst vroeg of de jongen misschien een vest wou lenen deed hij zijn jas al uit. Met een uitgestoken arm hield hij het kledingstuk naar voor zodat de jongen het aan zou nemen. ‘Hier.’ zoals altijd had hij een zeer neutrale klank in zijn stem, één waar je niet uit kon afleiden hoe de jongen zich voelde.